چرا شرط بندی واشنگتن روی «کارت تبت» سرانجامی جز باخت ندارد؟
گروهی از سیاستمداران ضد چینی در اقدامی نمادین و پوچ، اخیرا سعی در تصویب لایحه‌ای کرده‌اند که مفهوم به اصطلاح «تبت بزرگ» را به رسمیت می‌شناسد، مفهومی که ساخته و پرداخته گروه «دالایی لاما» است و هیچ اساسی در واقعیت‌های سیاسی یا جغرافیایی چین ندارد.
شایان ذکر است که این لایحه مربوط به «شی‌زانگ»، که به «تبت» نیز معروف است، منعکس کننده یک اجماع واقعی میان مردم آمریکا یا حتی میان دولت این کشور نیست. این اقدام در عوض محصول گروه کوچک اما پر سر و صدا از جنگ‌طلب‌های ضد چینی است که سعی کرده‌اند بر گفتگو در خصوص روابط آمریکا-چین تسلط یابند.
«جیم مک‌گاورن» نماینده دموکرات کنگره آمریکا که حامی این لایحه است، با ادامه دستور کار نادرست مهار چین بار دیگر بی توجهی گستاخانه به عُرف‌های بین‌المللی و تعهدات دیپلماتیک آمریکا را نشان داده است.
این لایحه که با لفاظی‌های حقوق بشری در هم آمیخته، چیزی جز تلاشی آشکار برای مداخله در امور داخلی چین نیست.
مک‌گاورن و سیاستمداران ضدچینِ هم‌قطار او واقعیت‌های تاریخی و حقوقی که شی‌زانگ را بخشی جدایی‌ناپذیر از چین می‌داند، نادیده می‌گیرند. آنها در عوض با نادیده گرفتن پیامدهای بالقوه چنین اقداماتی، تصمیم گرفته‌اند روایت حاشیه‌ای را که توسط عناصر جدایی طلب ترویج می‌شود، تقویت کنند.
این دیدگاه‌های سمی در ایالات متحده که به هر موضوع مرتبط با چین از دریچه رقابت راهبردی نگاه می‌کند، هر بحث سیاسی را به یک بازی حاصل جمع صفر تبدیل می‌نماید. این ذهنیت نه فقط غیرسازنده است بلکه خطرناک نیز هست چرا که خطر تشدید تنش میان دو اقتصاد بزرگ جهان را به همراه دارد.
چین یک کشور چند قومیتی متحد با تاریخچه‌ای طولانی است. ایده به اصطلاح «استقلال تبت» از جانب نیروهای امپریالیست به رهبری بریتانیا در میانه قرن نوزدهم میلادی ایجاد شد.
شی‌زانگ امروزه شاهدی بر ثبات و هماهنگی اجتماعی است. شی‌زانگ با یک اقتصاد قوی و استانداردهای زندگی رو به رشد در حال استقبال از عصر جدید توسعه کیفی است.
زیرساخت‌های این منطقه شاهد بهبودهای چشمگیر بوده است، از بزرگراه‌های مدرن گرفته تا شبکه‌های ریلی گسترده، نواحی دورافتاده را به بقیه کشور متصل کرده و تجارت و گردشگری را تسهیل نموده است.
سیستم‌های آموزش و خدمات درمانی تقویت شده و این اطمینان ایجاد شده است که مردم شی‌زانگ دسترسی بهتری به خدمات ضروری دارند. به علاوه، تلاش‌های حفاظت فرهنگی نیز در جریان است به گونه‌ای که میان سنت‌های غنی این منطقه با نیازهای مدرنیزاسیون تعادل ایجاد کرده است.